17 Nowy członek kapeli Kastiela

Szłam późnym wieczorem z dodatkowych lekcji matematyki, kiedy usłyszałam z baru dla chłopaków piosenkę, bardzo dobrze mi znaną, a ten głos... Lysander. To był on. Znów śpiewał i zapewne nie miał żadnej widowni. Nie wiem dlaczego, ale z jakiegoś powodu zachciałam pójść go pocieszyć, więc niepewnie tam zaglądnęłam przypominając sobie ostatni incydent.

- Miraka... - usłyszałam jego szept przez mikrofon, gdy zakończył utwór. Szybko podszedł do mnie, a ja normalnie mogłam ujrzeć serduszka w jego oczach. No może przesadziłam, iskry. On na serio się cieszył z mojej wizyty.

- Myślałem, że nigdy nie przyjdziesz.

- Pomyślałam, że brakuje ci widowni.

- Jest trochę lepiej.

- To dobrze. To może ja już pójdę?

- Nie, proszę – chwycił mnie za nadgarstek. - Zostań jeszcze chwilę. Chcesz coś do picia?

- Wodę – odpowiedziałam. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale ja go lubię. Jednak nie chcę robić mu nadziei. Sama nie wiem co myśleć, a co dopiero robić.

- Proszę bardzo – podał mi szklankę. - Mam takie pytanie...

- A ty czego tutaj? - nagle zawitał do na Kastiel.

- To już nie mogę przyjść? Mam jakiś zakaz?

- Kastiel przestań. Dobrze wiesz, że potrzebujemy nowego członka kapeli.

- Jak to?

- Brakuje nam do nowej piosenki keyboardu. Słyszałem, że ty umiesz grać na pianinie.

- No tak, ale...

- Napiszę dla ciebie nuty. Żaden problem. Zgódź się, proszę.

- A od kiedy mam zacząć?

- Od teraz – wtrącił się Kastiel. - Idźcie do pokoju prób. Ja wracam do domu – wzruszył ramionami i poszedł schować swoją gitarę.

- Jak? Masz czas?

- No... możemy – odpowiedziałam niepewnie i poszliśmy do pomieszczenia, które było pełne sprzętu. Stała tam kanapa i stolik z kilkoma butelkami piwa. - Tyle pijecie?

- Kastiel lubi wypić. Ja tylko czasami do niego dołączam.

- Dobrze wiedzieć. Więc zaczynamy?

- Tak, już – potaknął i wystawił sprzęt. Przez pół godziny uczył mnie nut zapisując je jednocześnie na kartce papieru, gdy niespodziewanie nasze dłonie napotkały się na klawiszach.

- Przepraszam – zabrałam rękę zawstydzona, a on tylko się lekko zaśmiał.

- Nie przepraszaj – i zaległa krepująca cisza. Atmosfera nagle zrobiła się taka spięta. Była od samego początku, ale teraz była bardzo niepokojąca. Proszę aby nic mu do głowy nie wpadło, albo co gorsza mi! W końcu nie widziałam się z Natusiem od kilku tygodni i mocno mi go brakuje.

- Miraka... - wyszeptał niepewnie, a ja już wiedziałam co się szykuje, dlatego szybko wstałam i usiadłam na kanapie kończąc swoją wodę. - Muszę wiedzieć – ale on nadal miał zamiar kontynuować swoją myśl. Zwątpiłam czy chce mnie pocałować, a może ma do mnie pytanie? Chyba obawiam się najbardziej tego pytania.

- Będę w waszej kapeli – uśmiechnęłam się, a on cały zawstydzony zbliżył się niebezpiecznie do mnie. Za blisko Lysander, za blisko!

- Chcę być pewien twoich uczuć do mnie – wyszeptał, a nasze usta połączyły się w jedność. Jego język zaczął zachłannie penetrować moje wnętrze, a ja aż pisnęłam opadając na kanapę. Był taki... niesamowity. Z trudem powstrzymał się spoglądając na moją zaskoczoną minę oczekując swoim wzrokiem odpowiedzi. Co ja niby teraz miałam powiedzieć?! Ten idiota mnie pocałował i to jeszcze w taki sposób... ach...

- Sama nie jestem ich pewna – odpowiedziałam ciężko wzdychając i podniosłam głowę chcąc pocałować go jeszcze raz. On tak świetnie całuje! Lysander znów ledwo się ode mnie oderwał jakby chciał usłyszeć coś co sobie ubzdurał.

- Zostań ze mną. Widzę jak na mnie patrzysz...

- Jestem z Nathanielem.

- Więc czemu To robisz?

- Nie wiem.

- Czujesz coś do mnie.

- To na pewno, ale... - znów obdarowaliśmy się pocałunkami. - Przepraszam – odciągnęłam go i wstałam. - To nie w porządku – złapałam się za głowę spanikowana.

- Masz rację. Miraka, kocham cię

- Nie, nie powinieneś tego mówić – pokiwałam przecząco głową.

- Ale ja naprawdę cię kocham.

- Błagam, przestań. I tak pomiędzy mną, a Nathanielem jest wystarczająco źle żebyś jeszcze ty się do tego pchał.

- Jak to?

- Nie ważne. Nie powinnam z tobą rozmawiać o tych sprawach.

- Zostań moją dziewczyną! - powstrzymał mnie przed wyjściem i przyparł mnie do ściany torując ręką drogę ucieczki. - Miraka... - znów jego usta zaczęły się do mnie niebezpiecznie zbliżać.

- Nie! - wymierzyłam mu cios w policzek i wybiegłam czym prędzej.