Specjal: Wyznania

Reia szalała przed szkołą ciesząc się zakończeniem pierwszej gimnazjum, kiedy zauważyła z boku roześmianych przyjaciół na jej widok. Wiedziała, że znów nabijają się z jej dziecinnego zachowania lecz ona nie miała zamiaru tak szybko stawać się dorosłym. Pragnęła cieszyć się dzieciństwem ile może, bo nie chciała stać się jak ojciec, nie tak szybko jak z jego opowieści o licealnym życiu.

- Ciaosu! - podbiegła do nich z lekkim podskokiem na koniec, a jej biała bluzeczka uniosła się delikatnie ku górze.

- Nietypowo się ubrałaś jak na zakończenie roku – stwierdził zarumieniony Kei spoglądając na krótkie spodenki, które odkrywały jej zgrabne nogi.

- Przecież jest galowo – poprawiła czarne bolerko zerkając na przyjaciółki w spódnicach. - Ja tam nigdy nie ubiorę spódnicy ani sukienki.

- Nie w tym rzecz -prychnął czarnowłosy Kei. - Muszę już wracać, bo jedziemy gdzieś z mamą. Do zobaczenia! - pomachał znajomym i odszedł pozostawiając dziewczęta same, a te z kolei na spokojnie skierowały się ku domowi.

- Co robicie na wakacje? - spytała rudowłosa szperając w torebce.

- Sama nie wiem... będę dobrze się bawić – odpowiedziała entuzjastycznie Rei robiąc duże kroki niczym balerina trzymając za plecami splecione dłonie.

- Jade do Hiszpanii i Grecji – odpowiedziała czarnowłosa koleżanka.

- Super! Ja również. Może się spotkamy?

- Pewnie – obie przyjaciółki rozstały się z niebieskooką na skrzyżowaniu rozmawiając dalej o wyjeździe, kiedy ona ze smutkiem spoglądnęła w niebo.

- Zazdroszczę im Panie Króliczku – szepnęła myśląc o pluszowym króliku, który musiał zostać w mieszkaniu. - Wyjeżdżają do innych krajów, a ja jedynie siedzę sama w domu... - dodała spuszczając wzrok. - To miasto jest do dupy! - warknęła tupiąc nogą ze złości.

- A ty ciągle gadasz sama do siebie? - niespodziewanie usłyszała czyiś głos zwracający się do jej głupkowatego zachowania. - Zabawne – prychnął, a blondynka odwróciła się na pięcie napotykając Iseia.

- Znowu będziesz wścibski? - burknęła z miną niewiniątka, bawiąc się dłońmi.

- Przecież nigdy nie byłem – wzruszył ramionami.

- Kłamca! - tupnęła po raz kolejny widząc jeszcze większe rozbawienie na twarzy kolegi.

- Joszi joszi – pomacał Rei po głowie chcąc ją mocniej zirytować.

- Zostaw! Będę miała szopę! - warknęła zabierając jego rękę. - Tylko tatuś może mnie dotykać po głowie... - zawstydzona uciekła wzrokiem przed brązowowłosym, który niespodziewanie chwycił dziewczynkę za rękę i pociągnął za sobą. - Co ty robisz? Puszczaj! Gdzie mnie ciągniesz?!

- Uciszysz się wreszcie? - jego poważny głos lekko przestraszył Rei, która w milczeniu podążyła za nim do parku gdzie ukryli się wśród drzew. Stała nieruchomo naprzeciwko chłopca obróconego do niej plecami. Rei mogła dostrzec jego trzęsące się pięści, które kurczowo zaciśnięte próbowały to opanować.

- Isei... - wyszeptała podchodząc do chłopca. - Czy coś się... stało? - spytała łapiąc chłopca za koszulę lecz ten odepchnął od siebie dziewczynę.

- Mój ojciec... - zająknął się próbując opanować emocje. - Prowadził po pijaku samochód i... spowodował wypadek. Uciekł z miejsca wydarzenia i pobił moją matkę, a ja sam... - przerwał uderzając pięścią w drzewo. - Uciekłem jak skończony tchórz zamiast jej pomóc!

- Isei... - wyszeptała obejmując delikatnie przyjaciela. - Nie miałeś wyboru. Matka pewnie tego chciała. Nie mogłaby patrzyć jak ojciec bije własne dziecko. To zbyt boli...

- Skąd to możesz wiedzieć? Nawet nie znasz własnej matki – warknął czując jak po dziewczynie przeszedł dreszcz i zrozumiał iż palnął coś bardzo głupiego.

- To prawda, ale tata trochę mi o niej opowiadał i myślę, że wolałaby oddać własne życie by mnie ratować niż potem patrzyć na mój grób.

- Wyjadę – stwierdził niepewnym głosem. - Wyjadę stąd i wrócę żeby zabrać stąd matkę – odwrócił się do Rei wycierając jej łzy.

- Popełniasz błąd.

- Tak będzie najlepiej. Ja sam nie mogę patrzyć jak ją bije i... - odwrócił wzrok zaciskając jeszcze mocniej swoje pięści.

- Isei... - wyjąkała niepewnie sięgając po jego twarz dłońmi. - Proszę wróć... - dodała z uśmiechem całując chłopca delikatnie w usta, a potem opadła na ziemię nie wierząc w to, co zrobiła. - Przepraszam, nie wiem co we mnie wstąpiło – zakryła usta z drżącymi oczyma. Zasmucony Isei usiadł na ziemi opierając się o plecy przyjaciółki czekając aż się uspokoi. - Pamiętam nasze pierwsze spotkanie... - odezwała się z uśmiechem na twarzy. - to było na placu zabaw. Ojciec stał w kolejce po picie dla mnie, a ja przerażona kuliłam się w drewnianym zamku. I wtedy przyszedłeś ty – złapała chłopca za rękę czując jak serce zaczyna jej bić jeszcze szybciej. - Zdałam sobie wtedy sprawę, że poznałam najlepszego przyjaciela, a teraz uważam, że nadzwyczajnie... zakochałam się w tobie. Nie do wiary. Powiedziałam to, naprawdę dałam radę to powiedzieć. Zrozumiem jeśli mnie odrzucisz. Nie zdziwiłabym się, ale chociaż powiedz kiedy wyjeżdżasz.

- Dzisiaj o piętnastej.

- Rozumiem – westchnęła przymykając oczy i opierając głowę o jego barki. - Obiecaj, że zostaniemy przyjaciółmi do końca i wrócisz do swojej mamy.

- Obiecuję.

- Trzymam cię za słowo.

- Rei! Pójdź po mleko do sklepu! - oznajmił ojciec dziewczynki, która siedziała w swoim pokoju przymierzając nowe ciuszki od mamy Miraki.

- Dobze! - odkrzyknęła wybiegając z mieszkania w swoim czerwoniutkim płaszczyku i czapeczce z puszystym kłębkiem na czubku. Poprawiła tylko swoje długie skarpetki i skrzywiła biały szaliczek pojawiając się w mgnieniu oka w sklepie na rogu. - Poproszę mleko – powiedziała z szerokim uśmiechem do sprzedawczyni.

- No proszę, Rei. Jak tam zakończenie? Zdałaś z paskiem? - spytała od razu weselsza kobieta przynosząc karton mleka. - Cztery złote.

- O nie. Zapomniałam pieniędzy od tatusia.

- Nic nie szkodzi. Zapłacisz następnym razem.

- Nie trzeba, ja zapłacę – do rozmowy małej Rei wtrącił się mężczyzna z fajką w swoich ustach. Miał szpiczaste, buraczkowe włosy i ubranie w tej samej barwie. Jego ręce zdobiły rozmaite bransolety, a na szyi widniał tatuaż przypominający kolczastą koronę. Prawe ucho miał przebite z czarnym kolczykiem, a jego oczy wydawały się być czerwone niczym u diabła.

- Dziękuję – odpowiedziała niepewnie kobieta chowając pieniądze i obserwując wychodzącą dwójkę.

- Kim pan jest? - spytała z przerażeniem w oczach.

- Kochankiem twojej matki.

- Kolejny oszust. Moja mama nie miała kochanka. Proszę mi wybaczyć, ale udam się do domu – warknęła z zadartą brodą, kiedy czerwonowłosy złapał dziewczynkę.

- Nie jestem oszustem. Czyżby twój tatusiek nie opowiadał ci o mnie?

- Nie przypominam sobie.

- Więc nie znasz i powodu śmierci swojej matki? Powiem ci jeśli dasz swojemu ojcu ten list – podał w rączki Rei kopertę.

-Dobrze – potaknęła z zmarszczonymi brwiami.

- Znałem twoją matkę już w dzieciństwie. Kiedy dowiedziałem się, że twój ojciec zabawiał się z dwoma kobietami zrozumiałem, że muszę zabrać mu twoją mamę, bo nie jest jej godzien. Niestety twoja matka wolała oddać życie za niego mimo że miał dziecko z inną.

- Mój tata... - otworzyła szeroko drżące oczy z niedowierzaniem. - Zabił mamusie? - wyjąkała ściskając delikatnie kopertę.

- Nie. Pozwolił aby Miraka zginęła za niego – odpowiedział pozwalając zdruzgotanej Rei uciec do domu. Roztrzęsiona i wściekła wpadła do mieszkania wpatrując się groźnie w ojca.

- Ty kłamco! Pozwoliłeś umrzeć mamie! To przez ciebie zginęła! - wrzeszczała z zapłakanymi oczyma spoglądając na zaskoczonego ojca w salonie. - Nienawidzę cię! Rozumiesz?! Nienawidzę cię potworze! Nie kocham cię! Zabrałeś mi mamę!

- Rei... Czekaj! - krzyknął za nią oszołomiony, ale blondynka zdołała uciec zostawiając na podłodze czerwoną kopertę z dużym napisem Kira.

- Zginęła tylko dlatego, że ociec miał inną!- myślała zapłakana przebiegając obok spacerującego z kolegami Keia.

- Rei? - zdziwiony spoglądnął na zapłakaną dziewczynę. - Rei! - zawołał dziewczynę biegnąc za nią. - Rei zaczekaj! - wrzasnął wbiegając za nią na stację kolejową. - Rei!

- Hym? - wchodzący Isei spojrzał na biegnącą blondynkę, a za nią Keia, kiedy pociąg zaczął powoli ruszać.

- Isei!- wrzasnęła próbując dogonić odjeżdżającego chłopca. - Błagam! Zabierz mnie!

- Nie mogę!

- Błagam... - dodała z łagodnym wyrazem twarzy, a brązowowłosy wyciągnął do niej rękę.

- Rei nie rób tego! - wrzasnął zdenerwowany niebieskooki wyciągając do Rei rękę. Isei spojrzał za siebie gdzie kończyła się stacja i jeszcze raz wpatrzony w zapłakaną dziewczynę zabrał rękę pozwalając chłopcu złapać blondynkę.

- Iseeeiii! - wydarła się na cały głos patrząc jak chłopak odjeżdża. - Isei! - próbowała wyrwać się przyjacielowi z uścisków, ale był od niej o wiele silniejszy.

- Rei! Uspokój się! Już odjechał. Rei! - opamiętał przyjaciółkę opadając z nią na podłodze. - Co się stało? - spytał zaniepokojony.

- Moja mama... moja mama... - za jąkana nie była wstanie powiedzieć nic więcej, ale nie musiała bowiem młodzieniec już dobrze wiedział, że poznała okrutną prawdę.

- Wiem – przerwał dziewczynie spoglądając na tory, a ta spojrzała na jego dziewczyńską urodę. - Twój tata, to... - zerknął na dziewczynę. - Także i mój ojciec.

- Cccco? - wyjąkała.

- Mama powiedziała mi o tym dwa lata temu, ale to nie zmienia faktu, że...

- Przestań. Kłamiesz. Wy wszyscy kłamiecie – zaczęła kiwać przecząco głową.

- Nie powinnaś winić ojca za to. On cię bardzo kocha.

- Dajcie mi spokój, dajcie mi wszyscy święty spokój... - wybełkotała wstając chwiejnym ruchem. -Dajcie mi... spokój – powtarzała wracając z ledwością do domu.

- Rei... - wyszeptał przygnębiony chłopczyk. - Zawsze będę dla ciebie wyłącznie przyjacielem – zasmucony złapał się za czoło z ironicznym uśmiechem. - Isei.

- Psia mać! - warknął załamany Nataniel rzucając przeczytanym listem i opadl na kanapę przypominając sobie słowa Kiry. - " Jeśli myślałeś, że odebranie mi Miraki skończyło się, to jesteś w wielkim błędzie. Odebrałeś mi kogoś bardzo ważnego, a ja ci odbiorę to samo, więc lepiej bądź czujny, bo kolejne nasze spotkanie zakończy się całkiem inaczej."