Specjal: Pobudka

- Miraka! Pora wstawać! - do moich wrażliwych uszu dobiegł głos wychodzącej matki z domu. Nie miałam ochoty wstawać, wręcz przeciwnie. Pragnęłam przespać cały dzień. Chciałam powrócić do tego wspaniałego snu, który miałam, w którym poznałam wspaniałego blondyna, w którym... zginęłam na sam koniec. Jednak im bliżej byłam zakończenia tym bardziej rozumiałam swoją odmienność. Ta Miraka ze snu była całkiem inna ode mnie. Odważniejsza, żywsza, rozmowniejsza. Była kimś, kim chciałam zostać. Kira, to on sprowadził mnie na ścieżkę rzeczywistości. W prawdzie, to minął tydzień odkąd chodzę do szkoły Słodki Amoris i jedynie ich wszystkich widziałam kątem oka przechodząc korytarzem jak reszta uczniów.

- Kolejny nudny dzień – westchnęłam ciężko przyglądając się w lustrze na korytarzu przed wyjściem. Nic ciekawego. Nieuczesane blond włosy, wygnieciona bluza i rurki, a do tego brudne, białe adidasy. Zjechana od dołu do góry torba i ta ponura mina schowana pod kapturem. Wyglądałam jak Emo, gorzej. Oni chociaż bardziej ogarnięci są. Wzięłam głęboki wdech i wyszłam zarzucając na głowę kaptur. Chciałam uniknąć spojrzeń przechodniów i skryć oczy przed promieniami słońca do których jeszcze się nie przyzwyczaiły.

- Hm... - pomyślałam spoglądając na swoją zimną dłoń, kiedy szłam szkolnym korytarzem. - Ała – poczułam jak uderzam w coś twardego i upadłam na podłogę. Chwilę siedziałam zanim otrząsnęłam się i zorientowałam, co zrobiłam. - Przepraszam – powiedziałam widząc skrzywioną minę gospodarza z papierami w rękach. Po chwili jego twarz przypomniała mi się ze snu, Nathaniel.

- Nic się nie stało. Powinnaś patrzyć przed siebie, a nie na stopy – uśmiechnął się wyciągając do mnie rękę, ale ja wstałam na własnych siłach z powrotem zaciągając kaptur na głowę,

- Ciągle mi to mówią – dodałam odchodząc bez drążenia dłużej tematu. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam, ale... ja chciałam z nim porozmawiać, jednak... ja do niego nie pasuję. Idealny chłopak z bardzo dobrymi ocenami, do tego ładny, miły. Ja taka nie jestem. Nie jestem...

Na lekcjach zamyślona po uszy rysowałam postacie z anime na końcach zeszytów udając, że słucham nauczycieli. Wpatrywałam się w okna, w życie poza ścianami szkolnymi. Całe tętniło życiem i wydawało się być szczęśliwe, a ja... nadal smuciłam się, że musiałam wstać, zakończyć swój piękny sen. Swoje marzenie. Na długiej przerwie wyszłam na podwórko szkolne, na górkę aby zjeść kanapki. Poszukałam wolnego miejsca z dala od tego chaosu i na spokojnie zaczęłam się zajadać. Kira... to on mnie przebudził ukazując moją prawdziwą osobowość. Powinnam być mu wdzięczna, ale jakąś nie potrafię.

- Ciekawe ile z tego było prawdy? - właśnie, od kiedy śniłam, a od kiedy trwała rzeczywistość? - Kastiel? - spojrzałam zdziwiona na czerwonowłosego jak ucieka z lekcji, a za nim podąża Lysander. Oni również byli w moim śnie. Ciekawe czy naprawdę ich poznałam. - Jeszcze dwie lekcje... - westchnęłam kładąc się na odzianej trawą górce. - Dwie lekcje i biblioteka... - czemu ja to powiedziałam? Przecież... czyżbym chciała spotkać Nataniela? Aż tak bardzo?

Po szkole zaglądnęłam niechętnie do biblioteki bojąc się spotkania z gospodarzem. W końcu poznał dziewczynę, chłopczycę, która na niego wpadła. Zapach książek uspokoił moje nerwy i zaczęłam przechadzać się po regałach. Wszędzie były rozmaite i ciekawe lektury, ale mimo to ja poszukiwałam jednego działu, fantasy. Magicznego świata, mojego schronu przed tą okrutną rzeczywistością, gdzie nie potrafię znaleźć własnego kąta. Przejechałam palcem po ułożonych alfabetycznie książkach i wybrałam tą o smokach. Usiadłam na czerwonym dywanie i wzięłam się za czytanie.

- „ Dawno, dawno temu żyła sobie pewna dziewczyna, która miała pewny sekret przed całym światem. Bała się go ujawnić, gdyż ludzie mogli ją uznać za dziwadło...” - czytałam pozwalając aby lektura jeszcze bardziej mnie wciągnęła, kiedy usłyszałam nadchodzące kroki. Ktoś szedł do tego działu, ktoś krążył wokół mojego regału. Poczułam się w potrzasku, poczułam się zagrożona i nagle zobaczyłam przechodzących uczniów, prawdopodobnie byli parą. Uśmiechali się do siebie omawiając jakąś książkę, a ja... siedziałam opierając się o regał umierając ze strachu, że spotkam Nathaniela. Z jednej strony chciałam go spotkać i porozmawiać, ale z drugiej bałam się, że mnie nie polubi jak tamtą Mirakę ze snu.

- Czemu siedzisz tu sama na podłodze? - i gwałtownie przeszły po mnie ciarki słysząc głos blondyna. To przecież było oczywiste, że go spotkam. To było zbyt oczywiste. - Wstań, bo jeszcze się przeziębisz – zaczął do mnie podchodzić coraz bliżej, a moje serce zaczynało bić jak szalone. Wszystkie momenty ze snu zaczęły mi przelatywać przed oczyma, a jego kroki zaczynały stawać się odbijającym echem. - Nic ci nie jest Miraka? - dlaczego, skąd on zna moje imię?

Sięgnęłam wzrokiem ku górze widząc jak z uśmiechem na mnie spogląda. Musiałam wyglądać żałośnie. Dziewczyna w męskich ciuchach i z kapturem na głowie, siedząca na ziemi i czytająca fantasy, którego nikt nie lubi. Ale skąd on wiedział jak mam na imię?

- Nie – odpowiedziałam szeptem nie mogąc oderwać od niego oczu. - Skąd znasz moje imię? - w końcu zebrałam się na odwagę by go o to zapytać, a ten stanął z lekkim zaskoczeniem w oczach, jakby ze smutkiem. Najwyraźniej musiałam go urazić, zdecydowanie.

- Przecież tydzień temu zanosiłaś do mnie dokumenty – rzeczywiście, ale to nie zmienia faktu, że podszedł do mnie. Po co? Chciał rozmowy? - Poza tym... - czyżby się zawstydził? Tak, to na pewno rumieńce na jego policzkach. Z moim wzrokiem nie jest aż tak źle. - Czyżbyś... - zaczął się jąkać, denerwuje się. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak spiętego, chyba że we śnie.

- Ostatnio uderzyłam się w głowę i niewiele pamiętam z tego tygodnia – czy teraz mu ułatwię? Czy teraz po kryjomu dowiem się, co go tak zawstydziło? Co, o czym, co się zdarzyło? Co nie było moim snem?

- Rozumiem, ale czujesz się już lepiej? - niespodziewanie usiadł obok mnie i prawie zetknęliśmy się ramionami. Był tak blisko. Pewnie dla wielu dziewczyn za daleko, ale dla mnie za blisko aż zaczęłam się gotować w środku z denerwowania. Bałam się cokolwiek powiedzieć, nie chciałam palnąć czegoś głupiego, nie chciałam popełnić błędu, nie chciałam aby wiedział, że o nim śniłam.

- Zdecydowanie – odpowiedziałam z uśmiechem martwiąc się o nadchodzącą powoli ciszę.

- Co czytasz? - zapytał zerkając do książki aż mogłam poczuć zapach jego blond włosów. On... znęcał się nade mną nieświadomie!

- Sekret – odpowiedziałam.

- Czemu nie powiesz?

- To nazwa książki – zaśmiałam się z jego nieuwagi. - Sekret.

- No tak – zaśmiał się sam z siebie. - Naprawdę nie pamiętasz nic z tego tygodnia? - oparł głowę o regał spoglądając w żyrandol.

- Nie – odpowiedziałam kiwając przecząco głową.

- Więc... - wybełkotał i poczułam się jakąś dziwnie. Postanowiłam szybko odejść, wstałam zamykając książkę, ale Nathaniel złapał mnie za nadgarstek i sam wstał na równe nogi.

- Co ty... - wybełkotałam, gdy on z ciągnął z mojej głowy kaptur.

- Nie powinnaś chować takiej ładnej twarzy pod kapturem – jego uśmiech złagodniał aż zapragnęłam się w nim pogrążyć, ale musiałam się opanować. Pewnie został upity przez kolegów lub coś, albo zrobił zakład. Co ja wygaduję? To do niego nie podobne, ale skąd niby wiem? Przecież... nie znam go. Przerażona upuściłam książkę, która upadła na jego stopę. Nataniel syknął kwasząc minę. Musiało go zaboleć.

- Przepraszam – jęknęłam przestraszona z moich dwóch lewych rąk.

- Nie przeprasza – wyszeptał całując mnie ostrożnie, a ja zrozumiałam, że ten dzień w szkole, ten w bibliotece, ten moment był prawdziwy...