28 Druzgocząca wiadomość

Ach! Nataniel! Nie tam! To...

- Przestań! - krzyczałam z łzami w oczach nie mogąc przestać wydzierać się na cały głos. Przecież tyle razy mu mówiłam żeby tego nie robił, a on jak na złość, aj! Niee! Nie wytrzymam!

- Nie przestane – mówił cały w skowronkach, a ja prędko chwyciłam za jego szalik aby w jakiś sposób go powstrzymać. Ale ten drań jakby tylko na to czekał i zaczął mnie całować jak jakiś szaleniec! Jakby nigdy mnie nie całował! - Powstrzymałaś się od swojego wyczynu, ale ja tego nie zrobię. Zagilkotam cię na śmierć.

- Nie!Hhehehehe! - próbowałam zabrać jego dłonie z moich boków, ale był zbyt silny! Wyczerpałam swoją energię przez ten głupi śmiech! - Proszę...przestań, ja, nie wytrzymam!

- Jak obiecujesz, że będę mógł u ciebie spać.

- Tak, tak, dobrze, tylko przestań już...

- Nie słyszę.

- Pozwolę ci nocować! - krzyknęłam i nagle poczułam ulgę jak tylko roześmiany od ucha do ucha zabrał swoje nikczemne ręce z dala od mojego czułego miejsca z gilgotkami.

- Naprawdę cieszę się z prezentu – rany, ciągle to powtarza, ale jego uśmiech i mina w chwili odpakowania prezentu była bezcenna! Szkoda, że nie było Emilki z tym swoim aparatem.

- Cieszę się. To jaki film oglądamy teraz? - spytałam łapiąc powietrze do ust. O matko, co to miało być?!?! Przecież przed chwilą się całowaliśmy, a tu nagle takie coś! - Nathaniel, muszę coś ci powiedzieć. To bardzo ważne – nagle moja mina posmutniała i zanurzyłam się w jego ramionach.

- Co takiego?

- Ja... moja rodzina znalazła pracę w Japonii i chce się tam przeprowadzić.

- Ale ty tu zostaniesz?

- I tu jest właśnie ten problem. Muszę z nimi jechać.

- Nie, nie chcę tego słuchać. Na pewno jest jakiś sposób abyś mogła tu zostać.

- Nie ma żadnego.

- Kiedy jedziesz?

- Pod koniec wakacji.

- Został ci jeszcze tylko miesiąc?

- Um – potaknęłam nie chcąc patrzyć na jego zmartwioną minę. Wystarczył mi jego przygnębiony głos i drżące ręce, które mnie troskliwie obejmowały. - Wiedziałam, że znów się przeprowadzimy, dlatego nie szukałam przyjaciół, a teraz będzie mi tak ciężko się pożegnać z wami wszystkimi. W szczególności z tobą.

- Nie chcę się żegnać. Chcę mieć ciebie przy sobie. Naprawdę nic nie mona zrobić?

- Nie. Rodzina zbyt mocno o mnie się martwi. Nie pozwoli mi tu zostać, przykro mi. Musisz wiedzieć, że było mi z tobą bardzo miło.

- Nie pozwolę ci odejść. Poza tym czemu już tera ze mną się żegnasz?

- Bo później będzie zbyt ciężko.

Tak, cały dzień i noc była dla nas zbyt przygnębiająca aby cokolwiek jeszcze mówić. Byliśmy w siebie wtuleni aby nacieszyć się ostatnim miesiącem naszego wspólnego życia. Myślę jednak, że Nati bardziej to przeżywa niż ja. Skoro on nie umie się z tym pogodzić, to co dopiero reszta przyjaciół? Od zawsze marzyłam o wyjeździe do Japonii, ale nie myślałam iż to będzie aż tak trudne. Następnego ranka Nathaniel powitał mnie śniadaniem, ale brak było jego uśmiechu. Był poważny, a w jego spojrzeniu mogłam dostrzec ból. Może nie powinnam mu o tym mówić? Jednak chciałam aby wiedział o tym jako pierwszy.

- Jak spałeś? - spytałam znając odpowiedź. Nie mógł spać i cały czas czułam jego wzrok na sobie, a mimo to chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią.

- Dosyć dobrze – zamyślony przysiadł się czekając aż ja pierwsza zacznę jeść. Kot by pomyślał, że to tak mogło się zakończyć. - A jak tobie się spało?

- Doskonale – odpowiedziałam wymuszając uśmiech.

- Czy twoi rodzice pojechali w sprawie przeprowadzki? - więc wydedukował to?

- Tak, pojechali do Japonii w sprawie pracy i mieszkania. Mają przyjechać po mnie i po meble.

- A gdybyś u mnie zamieszkała?

- Już rozmawiałam na ten temat z rodzicami – i nagle przypomniałam sobie rozmowę przy kolacji.

~~♥~~♥~~♥~~

- Córusiu z ojcem znaleźliśmy świetną pracę – zaczęła moja mama

- Naprawdę? Super, a gdzie?

- W Japonii – odpowiedział ojciec.

- Myślałam, że... w tym rejonie...

- Nie kochanie. Jest takie piękne miejsce i mnóstwo rzeczy związanych z tą całą mangą i anime, którą uwielbiasz. Szukaliśmy tego miejsca specjalnie dla ciebie. Jest również bardzo blisko naszej pracy. Twój tata będzie miał dwa razy taką pensję jak teraz.

- He, twoja matka za to trzy razy.

- A co ze szkołą?

- Przecież uczyłaś się japońskiego, prawda? - spytał mnie ojciec.

- Tak, ale co z przyjaciółmi, Nathanielem?

- Och córciu, musisz ich opuścić. Dobro rodziny jest najważniejsza.

- Ale ja nie chcę! W końcu poznałam miłych ludzi! Mam przyjaciół! Dlaczego chcecie znowu mi to zrobić?!

- Spokojnie kochanie.

- Nie! Czemu nie mogę tu ostać? To was ciągnie do Japonii!

- Przecież mówiłaś, że zawsze chciałaś tam pojechać – wtrącił się mój ojciec, ale ja nie miałam tego na myśli! Źle mnie zrozumieli!

- Pojechać, a nie zamieszkać!Mogę mieszkać u dziadków, w akademiku czy gdzieś. Albo u przyjaciółki. Albo u Nathaniela.

- Nie będziemy utrudniać innym życia, a dziadkowie i tak mają już zbyt dużo na głowie – powiedziała mama z uśmiechem. Dlaczego oni znów tak mnie ranią?!

- Nienawidzę was! Jesteście wstrętni! - i z hukiem pobiegłam do swojego pokoju. Potem mama wytłumaczyła mi wszystko jeszcze raz z detalami na spokojnie i spojrzałam na tą sytuację z innej strony.

~~♥~~♥~~♥~~

- Było bardzo dobre – powiedziałam sprzątając naczynia po śniadaniu, kiedy to gospodarz podszedł i od tyłu zaczął mnie całować. Nie wiem czy na pocieszenie, czy na co innego, ale potrzebowałam tego. Potrzebowałam jego ukojenia.

- Kocham cię – wyszeptał mi do ucha wąchając włosy.

- Ja też – odpowiedziałam przymykając oczy i swoimi zimnymi dłońmi utuliłam jego ręce, które obejmowały mnie w tali.

- Więc zostań ze mną. Nie wiem co pocznę bez ciebie.

- Poradzisz sobie mój drogi. W końcu twoje relacje z Amber się polepszą, a Rilan będzie miała co chciała.

- Nie mów tak.

- Ale to prawda. Melody też dziwacznie na mnie zerkała.

- Więc ja pojadę z tobą.

- Nie Natanielu. Nie możesz z tego powodu rujnować swoich marzeń.

- Moim marzeniem jest być przy tobie.

- To nie jest marzenie.

- Dla mnie jest.

- Więc moim jest abyś tu został.

- Kiedy twoi rodzice przyjadą?

- Za tydzień.

- Więc jedźmy nad morze.

- Ale nie masz prawa jazdy.

- Właściwie, to mam. Więc jak? Jedziemy?

- Ale teraz?

- Im szybciej tym lepiej. Tylko my we dwoje. Bez niepotrzebnych osób, które znowu mogą nam wszystko zepsuć.

- Dobrze – potaknęłam z pełnią szczęścia. Tego mi brakowało. Spędzenia z nim wolnej chwili sam na sam. Tak jak było to w pokoju gospodarzy, u niego w domu i u mnie.

- Prawie zapomniałem – nagle zaczął wygrzebywać ze swojego plecaka coś dziwnego. - Też miałem dla ciebie prezent – podał mi podarunek, a ja go odpakowałam. Był to naszyjnik z sercem, w którym znajdowało się jego zdjęcie. - Jeśli chcesz, to możesz zmienić zdjęcie.

- Nie. Jest ładne. Dziękuję – rzuciłam mu się w ramiona mocząc koszulę swoimi słonymi łzami. Tak, im bliżej rozłąki tym trudniej przepuścić myśl iż już nigdy go nie zobaczę.