4 Przedszkole

- Tatusiu... naprawdę muszę tam jechać? - spytała smutnawo mała Rei chowając twarz w swoim króliczku i wyglądając za okno samochodu.

- Tak. Mam sporo pracy, a babcia jest na ciebie obrażona. Nie sądzę aby chciała tak szybko tobą się zająć – odpowiedział z lekkim rozbawieniem na zmęczonej twarzy.

- I dobze jej tak! Nie lubie baby.

- A czemu?

- Po jest potfolem!

- Ale dlaczego tak uważasz?

- Bo... bo... - zawstydzona wyjrzała na zerkającego na nią ojca przez lusterko. - Ona mi raz kazała pić mleko. - A ja nie lubie mleka! Zrobiła je na dodatek czekoladowe z palemką i fajną rurką, a jak skapłam się, że to mleko to juź je wypiłam!

- I dlatego jesteś na nią zła? Przecież to dziecinne.

- Ale ja jestem dzieckiem.

- Ta. Jak czegoś chcesz – prychnął zatrzymując się przed sporym budynkiem z którego dochodziły wrzaski innych rozbrykanych dzieci. - Wychodzimy – dodał odpinając sobie i córeczce pasy. Pomógł jej wyjść, a ta jak zaklęta stanęła niczym słup z przerażenia. Wszędzie ganiały dzieci. Na podwórku po placu zabaw i w zamkniętym basenie otulonym szklanymi ścianami, a przez okna przedszkola było widać przepełnienie dziećmi, towarzyszami Rei.

- Ja nie chcę! - krzyknęła zapłakana wdrapując się na ręce blondyna. - Tam jest strasznie!

- Nie prawda, zobaczysz – pocieszył małą wchodząc do środka. Odszukał pomazane drzwi jej grupy i zapukał zaglądając do środka. - Dzień... - przerwał widząc tą samą kobietę, która oprowadzała Keia przed ich mieszkaniem.

- Jaki ten świat mały – zachichotała. - Re, tak? Miło mi cię poznać – powitała zapłakaną buźkę. - Mamy pełno zabawek, może i znajdzie się coś dla twojego króliczka- mrugnęła okiem, a Nathaniel wypuścił dziecko.

- Idź się bawić – ponaglił Rei, która ledwo powstrzymywała łzy. Wszystko wydawało jej się kąpać w czarnych odcieniach przerażenia, a kiedy się odwróciła aby znaleźć choć trochę czułości, ojca już nie było. Biedna zaszlochała wycierając nos w rękaw różowej sukieneczki i schowała się w kąt gdzie najmniej było dzieci w jej wieku.

- Juź dobzie Panie Króliczku. Wszystko będzie dobze, bo jesteś ze mną. Nie tseba nam taty... - zaszlochana poczuła jak po rozżarzonych policzkach spływają jej strumienie słonych łez. - Ja...chcę do tatusia – wybełkotała chowając twarz w wilgotnego pluszaka. - Tatuś zniowu nas zostawił – dodała czując jak ktoś stoi na wprost niej wgapiony w tą sytuację. - Odejdź! Nie chcę się bawić! - odparła wyglądając z zabawki, kiedy poczuła jak czarnowłosy Kei obejmuje ją na pocieszenie.

- Kkkei? - wyjąkała oszołomiona dziewczynka.

- Nie płacz proszę, bo mi się chce płakać, a facety nie płaczą – wyszeptał powstrzymując łzy na widok zapłakanej przyjaciółki. - Pobawmy się razem.

- Dobzie – podciągnęła nosem wycierając twarz. - A w cio?

- Zrobiłem lotnisko.

- Supel! Uwielbiam samoloty! - podskoczyła radośnie idąc za chłopcem, gdy czarnowłosa kobieta tajemniczo się uśmiechnęła. - Jak dorosnę też będę latała! - mówiła głośno bawiąc się szybowcem. - Tak wysoko jak samoloty!

- Głupia. Ludzie nie latają – nagle do dwójki przyjaciół doszedł brązowowłosy Isei.

- To zostanę ptakiem! - tupnęła z oburzeniem.

- Hahaha.

- Z czego się śmiejesz?

- Dziwna jesteś... ale cię lubię – powiedział widząc zgorszoną minę niebieskookiego. - Patrz, przyniosłem w słoiku kilka żab. Rozrzućmy je po pokoju.

- Tak nie wolno – odparł z groźną miną Kei.

- Jak się boisz to nie. Pytałem Rei, i jak?

- Ołki dołki! - potaknęła patrząc jak przyjaciel odchodzi. - Kei?

- Nie będę z nim się bawił - odpowiedział dołączając do innych dzieci, a Isei odkręcił wieczko zabierając blondynkę do łazienki.

- Tu nie powinni nas znaleźć – roześmiany zamknął drzwi słuchając wrzasków innych.

- To chyba jest złe.

- Nie prawda. Robimy im psikusa – odpowiedział słysząc wybiegającą dzieciarnię. - Widziałem jak płakałaś i pomyślałem, że... - zaczerwieniony podrapał się po policzku. - Zrobię coś śmiesznego – dokończył z szerokim uśmiechem.

- To było śmieszne, a zwłaszcza ta żaba na głowie pani – roześmiana nagle usłyszała trzask drzwiami. Do środka wpadła wściekła czarnowłosa, która karcąco spojrzała na oboje dzieci.

- Jadą już po was rodzice, Isei, jeżeli nie zmienisz nastawienia będę zmuszona cię wyrzucić z przedszkola – dodała biorąc dzieci za ręce ku wyjściu.

- Nie chcę ebyś sobie poszedł – mała Rei zwróciła się przygnębiająco do chłopca.

- Nie pójdę – mrugnął rozbawiony. - To tylko zabawa.

- Proszę zająć się swoimi dziećmi – pokazała mężczyzną swoje pociechy.

- Porozmawiam z Rei – potaknął zawiedziony zachowaniem córki Nataniel.

- My już sobie pogadamy – warknął białowłosy mężczyzna z kilkoma bliznami na twarzy i rękach. - Do domu! - trzepnął Iseia w głowę wkładając go do samochodu.

- Isei! - krzyknęła za nim niebieskooka, ale ten tylko wyjrzał i schował się w aucie.

- My tez jedziemy – warknął zdenerwowany chłopak. - Co to miało znaczyć? Uczyłem cię zachowania. Wiedziałaś, że tak nie wolno.

- Przepraszam.

- To pewnie ten cały Isei ma na ciebie zły wpływ.

- Nie prawda!.

- Nie podnoś mi tu głosu.

- Jesteś niedobry!

- Zabraniam ci bawić się z tym Iseiem.

- Ale...

- Bez żadnego ale.

- Nienawidzę cię! - wrzasnęła zapłakana wybiegając z samochodu do domu z Panem Króliczkiem w rękach, kiedy to zaskoczonemu blondynowi ciągle obijało się o uszy echo słów córki.

- Nienawidzę taty! - rozwścieczona Rei siedziała w swoim pokoiku mówiąc do swojego pluszaka i trzymając obok swoją Śnieżkę. - Ciągle tylko pracuje i pracuje... - wyżalała się maskotce, gdy jej ojciec stał w korytarzu spoglądając na zdjęcie swej ukochanej Miraki.

- Co ja mam zrobić?-spytał opadając na ziemię. - Nie mam bladego pojęcia... - podparł głowę dłonią słysząc przez uchylone drzwi jąkanie córki. - Powinienem ją pocieszyć, ale ja sam... - znów usłyszał krzywdzące słowa Rei. - Nie mam już sił, zwyczajnie ich nie mam.

- Ja kocham tatusia, ale... - mężczyzna usłyszał cichy szept córki zerkając przez uchylone drzwi. - On nie daje mi sansy tego pokazać. Mało się z nim bawie i lozmawiam. Specjalnie dokucam babci zeby być z tatą, ale on ciągle pracuje... w tym swoim biuzie.

- Rei – wybełkotał wchodząc błyskawicznie do pokoiku i tuląc czule swoją dziecinę. - Tatuś cię bardzo kocha – dodał, a mała powstrzymując łzy zaczęła histerycznie płakać. - Chodź. Zrobimy razem jajecznicę, dobrze? -spojrzał z pocieszającym uśmiechem na niebieskooką, która potakiwała. Chwilę później mieszali już ciapę w patelni, kiedy to zadzwonił telefon Nathaniela.

- Tak? O witaj mamo. A wszystko dobrze – odpowiedział idąc do slaonu zostawiając blondynkę samą z garami i wygłodniałym Tofikiem.

- To nie dla ciebe! - warknęła, a dziwaczny kot zaczął niuchać nosem jajecznicę.

- Ostaw! - warknęła strasząc kota drewnianą łychą i przewróciła patelnię.

- Do zobaczenia – rozłączył się ojciec wchodząc do kuchni całkiem sparaliżowany zastałym tam sajgonem. - Co wy... - wytrzeszczył oczy widząc porozrzucaną wszędzie jajecznicę i Woldemorda jedzącego z głowy Rei.

- To Wolduś zrobił! - pokazała łyżką na kota.

- Na pewno – roześmiany wziął widelec próbując jajecznicy z ręki córki. - Wyszła ci wyśmienita.